Buurten in de Buurtbus

Iedere dag verlaat ik de moerassen om mezelf naar de grote stad te begeven. Dit doe ik onder andere met de Buurtbus. Ja dames en heren die kleine rot busjes die bestuurd worden door bejaarde vrijwilligers bestaan nog. En ja ze zijn nog steeds een gevaar op de weg.

Praatjes vullen geen gaatjes

Met gevaar voor eigen leven stap ik iedere dag weer bij een opa in de bus. Die opa’s komen over het algemeen uit hetzelfde dorp als ik en dat zorgt soms voor frustraties. Op het moment dat ik die bus in stap willen die opa’s een praatje maken en laat ik daar nou net geen zin in hebben om 7 uur ’s ochtends.

Vriendelijk antwoorden en lachen

Ik word iedere ochtend dus gedwongen om mijn acteerskills weer uit mijn tas te halen. Dat doe ik helaas niet met plezier. Als ik mijn skills eenmaal gevonden heb maak ik een heel vriendelijk praatje. Terwijl andere me in de bus aankijken alsof ik gek ben doe ik meer dan mijn best om niet bot over te komen.

De meeste gesprekken beginnen met “het zijn toch altijd dezelfde die moeten werken he?” waarop ik heel vriendelijk antwoord “ja wat hebben we het toch zwaar he?”. Natuurlijk is dit niet wat ik eigenlijk zou willen zeggen dat zou meer klinken als “SSSST laat mij met rust”. Maar omdat ik zo’n geweldige actrice ben speel ik gezellig mee. Die mannen zijn natuurlijk ook vroeg opgestaan en zonder hun zou ik niet eens naar school toe kunnen. Het is dus wel zo netjes om gewoon te antwoorden.

Wat als...
Maar wat zou er gebeuren als ik gewoon een keer mezelf zou zijn? Zouden we dan ineens dikke ruzie krijgen in de Buurtbus? Zou het hele dorp dan weten dat ik ’s ochtends vrijwillige chauffeurs afsnauw? Ik zou het eigenlijk een keer moeten proberen maar daar heb ik het lef niet voor. De chauffeurs doen gewoon hun werk, zijn vriendelijk en zoals ik al zei kan ik gewoon niet zonder ze. Ik zal dus de komende tijd nog gewoon een aardig praatje met ze maken.